Verschil moet er zijn

De vooroordelen over Amerika kennen we allemaal. Vooral de woorden ‘groot’ en ‘overdreven’ ontbreken niet in een omschrijving. Wie een bezoek aan het land heeft gebracht vindt de verschillen machtig mooi, de scheepslui aan wal snappen niet waarom je in zo’n land waarin alles veel te groot en nep is wilt zijn, laat staan wonen.

Thijs en ik behoren tot die eerste categorie. Op vakantie – vooral tijdens een rondreis – zie je hoe divers het land is. In natuur, mensen, attracties en steden. Europa past zo’n anderhalf keer in de Verenigde Staten, dus vergelijk het met de cultuurschillen tussen jou en de buren in Duitsland of Servië.

Niet helemaal waar natuurlijk, maar net als in Europa zijn er ook in de Verenigde Staten verschillen te vinden. Nu wij een tijdje in Boston wonen merk ik dat ik een aantal vooroordelen over het land kan waarderen – en best wil integreren in de Nederlandse samenleving – en aan andere maar niet kan wennen. Voor USA365 schreef ik een aantal op een rij.

De mensen zijn zo nep
Noem het nep, noem het vriendelijk. Een ‘hi how are you?’ is in Amerika simpelweg een begroeting, daar waar wij ‘hallo’ of ‘goedemorgen’ zeggen (en zie die nog maar te krijgen van het meisje achter de kassa bij de Appie). Europeanen raken vaak in de war van de vraag. Moet je echt vertellen hoe het met je gaat? Dat je wekker te vroeg ging, je een rothumeur hebt, je schoenveters afbraken, je kat had overgegeven én er geen melk meer was toen je vanochtend opstond? Nee. Antwoorden doe je zo:

“Good, thank you, how are you?”

“I’m fine, thanks, how are you?”

“I’m good. May I have a coffee/salad/can I pay?”

De caissière zal vertellen dat het ook goed met hem of haar gaat en vragen naar je bestelling of betaling. Zijn er geen klanten in de rij dan wordt er uitgeweken naar praatjes over het weer of het nieuws. Tijdens de verkiezingsperiode waren er bijvoorbeeld verrassend veel mensen die zich uitspraken over hun voorkeur of angsten.

Nu moet ik toegeven dat ik als verkoopster zelf de vraag niet altijd stel. Als ik orders opneem bij de bakkerij/het café waar ik werk, dan vraag ik zelf meestal ‘Good morning, how can I help you?’. Puur vanuit snelheid, want zo’n begroetingsriedeltje duurt toch even. Een vraag waar veel Amerikanen niet op berekend zijn en antwoorden ‘Good, thank you’ en vervolgens een beetje in de war raken.
En ja, over het algemeen ontvang je veel glimlachen, complimentjes, stellen de Amerikanen zichzelf voor en vragen waar je vandaan komt. Ik vind dat persoonlijk alleen maar leuk en word toch vrolijk van een babbeltje met de meneer naast mij in de metro. Iedereen heeft een eigen verhaal en het is interessant om die te horen. Zelfs als men ook een achterneef heeft die in Noorwegen of Denemarken woont. Daar ligt Nederland immers.

Ik snap het betalen niet
Van de betaalwijze in restaurants was ik al eerder overtuigd: wat klantvriendelijk! Zodra je klaar bent met eten krijg je de rekening op tafel. Je legt je betaalkaart bij de rekening in het mapje en de ober komt deze weer ophalen. Wil je de rekening ‘Dutch’ splitten? Dan leg je er gewoon twee neer en vraag je te splitten. Ook 1/3 en 2/3 werkt, of leg desnoods vier kaarten op tafel, allemaal prima. De ober voert je kaart in en je krijgt het mapje weer terug. Vervolgens vul je in hoeveel fooi je wilt geven en je bent klaar met betalen. Het voordeel is de snelheid, je ‘persoonlijke’ ober komt iedere drie minuten bij je checken dus wachten is er niet bij. Het nadeel is dat er niet wordt nagetafeld. Na het eten word je vriendelijk weggebonjourd. Nog een biertje of wijntje drinken doe je in een bar.
Een ander nadeel is dat het even duurt voordat je totaalbedrag inclusief fooi van je rekening is. Omdat de ober je kaartgegevens invoert voordat je fooi hebt gegeven, wordt die later pas ingevoerd en verwerkt (niet al te efficiënt, maar werk moet er zijn). Soms duurt dit wel twee weken, maar ook worden er fouten gemaakt. Bewaar je bon dus even en reken jezelf niet rijk als het bedrag op je rekening lager uitvalt.

Ook het betalen in bars vind ik makkelijker. Je kunt natuurlijk direct je drankje afrekenen, maar een tap openen kan ook. De barman registreert je kaartgegevens en de drankjes die je die avond hebt gedronken. Vergeet je te betalen dan zijn je gegevens bij de bar bekend. Ook is het een goed alternatief voor potten. Je opent een gezamenlijke tap en betaalt met meerdere kaarten, zo ben je elkaar geen geld verschuldigd.

Hoeveel fooi moet ik geven?
Wij eerlijke Nederlanders vinden dat je moet werken voor je fooi. Niet altijd is de service of het eten even goed. Toch is fooi hier eerder regel dan uitzondering. En die regel is 15 tot 25 procent van het bedrag. Sommige restaurants vermelden deze bedragen al direct op je bonnetje zodat je zelf het rekenwerk niet hoeft te doen. Na een tijdje van exacte bedragen uitrekenen heb ik inmiddels een rekensom geleerd: vermenigvuldig het eerste cijfer van het totaalbedrag maal twee en tel daar twee bij op als het tweede cijfer het hoger is dan vijf. Bijvoorbeeld: 52 wordt 10 dollar fooi, 57 wordt 12 dollar fooi. Op deze manier geef je altijd rond de achttien procent.

Dat de Amerikanen het namelijk zelf ook niet te nauw nemen, merk ik tijdens mijn werk. Ik kan iemand uitgebreid helpen die vervolgens geen fooi geeft, een ander bestelt enkel een koffie en gooit een aantal dollar in het fooienpotje. Ga voor de aankoop van een koffie of broodje dus niet je hoofd breken over fooi, geef niets of gooi je kleingeld in het fooienpotje.

 

De porties zijn zo groot
Tja, tja wil ik eigenlijk zeggen. Bij ketens als de Cheesecake Factory, de IHOP of een diner zijn de porties inderdaad groot. En vooral met het vaak machtige eten van deze ketens is het een flinke kluif. In andere restaurants valt het eigenlijk wel mee. Een burger met friet blijft een burger met friet, een pasta bolognese een pasta bolognese. Althans, ik denk dat het ook aan de locatie ligt. Boston is erg internationaal en er zijn wellicht meer immigranten dan van oorsprong Amerikanen met voorkeur voor veel eten, als we bevooroordeeld willen blijven. Je kunt het zo groot en vet maken als je zelf wilt! Ook de frituurketens zijn hier minder vertegenwoordigd. Uiteraard is er altijd eentje bij je in de buurt die 24/7 open is, maar het zijn vooral de Aziatische keukens en hippe burgerbars die de overhand hebben.

Eigenlijk is alles er groot
Je gaat naar één winkel voor al je boodschappen, of naar één winkelcentrum voor je boodschappen, benodigdheden én je eten. Er is voldoende parkeerruimte, ruime parkeervakken. Er is altijd een winkelcentrum of ‘plaza’ bij je in de buurt en vergeet niet de openingstijden tot minimaal tien, vaak twaalf uur in de avond. Gegroepeerde winkels als deze zijn natuurlijk niet erg gezellig, het is vooral gemak wat de mens dient. Ik vind het heerlijk om ’s avonds naar de Target (die tot middernacht open is en zich het beste laat omschrijven als een mix tussen Blokker en het ter ziele V&D) of naar de Marshalls in onze wijk te gaan voor wekelijks wisselende koopjes.

Vreemd blijf ik het wel vinden dat een pharmacy, apotheek, niet dezelfde betekenis heeft als in Nederland. De winkels hebben inderdaad een balie voor het afhalen van medicijnen, maar verder is het een drogist/supermarkt/sigarenwinkel. Ben je naar iets op zoek, je vindt het altijd bij pharmacy’s CVS, Rite Aid of Walgreens.

Waar ik mij verder over verbaas
Waar ik mij over blijf verbazen zijn de hoge prijzen van boodschappen. We zijn hier altijd drie keer zo veel kwijt als we in Nederland waren. Zelfs voor de kleinste boodschap leg je een paar tientjes neer. Intussen halen we onze groenten op de markt, waar alles een dollar kost. De groenten die ik daar voor maximaal tien dollar koop, hadden mij in de supermarkt veertig dollar gekost. Hoe goed je ook op aanbiedingen let, het blijft een beetje pijn doen in je portemonnee. Gek vind ik het dan ook niet dat men sneller naar fastfood grijpt of afhaalt als men alleen eet. Pas vanaf twee personen is het nét iets goedkoper om je eigen maaltijd te maken.

Het evenwicht tussen inkomsten en uitgaven lijkt sowieso aardig ontwricht. Nu ken ik geen cijfers over inkomen, armoede en rijkdom, maar weet dat je voor veel productiegerichte banen tussen de 1300 en 1800 dollar per maand zal verdienen. De huur voor een appartement met één slaapkamer is in een stad als deze minimaal 1700 dollar per maand. De rekensom is dus vrij makkelijk. Een uitgebreide zorgverzekering, enige luxe, goed eten en daadwerkelijk een appartement dat je niet met anderen hoeft te delen, zit er vaak niet in. Het is niet gek dat veel Amerikanen meerdere banen hebben en veel uren maken. Heb je geluk, dan betaalt je werkgever (een deel van) je zorgverzekering. En vakantiedagen – waarvan soms tien maar je er vaak geen, na een jaar twee van krijgt − zijn zo toch overbodig.
Een gespecialiseerde baan in het bedrijfsleven daarentegen, waarvan er hier in Boston ook veel zijn, levert minstens 75 duizend op jaarbasis op. Zij kunnen de huur van vierduizend dollar voor dat luxe appartement met gemak ophoesten.

Nederlanders zijn een efficiënt volk. Vaak kan iets net iets sneller en net iets beter. Het begrip efficiëntie kennen ze hier helaas amper. Een handeling wordt al snel door meerdere mensen uitgevoerd en ik hou me enorm in om niet dagelijks ‘chop, chop, ietsjes sneller graag’ over een balie te roepen. Dus lach ik vriendelijk en zeg ‘oh no that’s all right, you’re totally fine’. Aan de andere kant is er natuurlijk die service en vriendelijkheid, waar ik tegenwoordig ook veel waarde aan hecht. You just can’t have it all.

Verder heb ik geleerd veel met een korreltje zout te nemen. Heb bijvoorbeeld niet te hoge verwachtingen van een evenement/ feestdag of locatie die hoog wordt geprezen. En hoe erg een superstorm afkomstig van een tornado die onze kant op komt ook klinkt, er blijft niet meer dan een potje regen van over.

Bekijk ook dit artikel van Buzzfeed, dat volgens mij aardig de spijker op z’n kop slaat. Ook USA365 besteedde al eerder aandacht aan de verschillen tussen Amerikanen en Nederlanders, het blijft een boeiend onderwerp!

Over USA365.nl:
Diepgang, diversiteit en kwaliteit: dat is USA365.nl. Een website van en voor Amerika-liefhebbers, met reistips en verhalen over cultuur, natuur, geschiedenis, politiek, sport en andere zaken die dit land zo fascinerend maken. We delen onze ervaringen en kennis graag met mensen die dezelfde passie hebben.