Niets is leuker dan je eigen ‘Droomhuis gezocht’ naspelen. Al maanden voor ons vertrek keek ik online naar huizen in Boston. Welke buurt is leuk, van waar kan Thijs makkelijk per fiets naar zijn werk en wat kunnen we betalen?

De vraag wat ons budget was, bleek echter een blok aan ons been. Niet alleen zijn de huurprijzen in Boston extreem hoog voor Nederlandse begrippen – beginnend bij 1650 dollar, bijna 1500 euro voor een one-bedroom apartement – ook van de startvoorwaarden schieten de tranen in je ogen. Net als in Nederland betaal je borg en je eerste huur, maar ook direct de laatste maand huur en een maand makelaarskosten. Al betalen die borg en laatste maand zich uiteindelijk weer terug, met deze hoge bedragen voorkom je niet dat je inmiddels in een hoekje ligt te huilen. Achtduizend dollar rijker overhandigt de verhuurder je lachend de sleutel.

De zoektocht naar een appartement

Voor ons was dat van een appartement in Cambridge. Gevonden online uit het portfolio van makelaar Sarah. Een super leuke dame wie we via via aanbevolen kregen. Haar nieuwe collega Frankie − die ons een nieuw werkwoord voor lapzwans opleverde, want: zei niets, bewoog niet, lag na ieder ritje voor apegapen – reed ons rond langs een aantal huizen. Naast de overweging een professionele carrière als ‘Droomhuis gezocht tv-ster’ te beginnen was ik vooral heel zenuwachtig. We hadden voor één week via Airbnb een kamer bij twee gezinnen in huis geboekt en een auto gehuurd, en hoopten in die week een huis te vinden. Wat als dat veel te voortvarend was, er geen fijn huis bij zou zitten of we veel te naïef waren geweest in de huurprijs en bijkomende kosten?

Langs kleurrijke huizen

Onze pijlen hadden we vooral gericht op Somerville, een stadje grenzend aan Boston. Een populaire stad vanwege de mooie gekleurde Victoriaanse huizen en relatief goedkopere huurprijzen, omdat er geen metrolijn doorheen loopt. Het eerste huis dat we bezochten stond dan ook in Somerville en was prachtig. Een mintkleurig huis, net gerenoveerd en compleet met nieuwe keuken, apparatuur en fris geschilderd. Het lag aan de oostzijde van Somerville, in de buurt van onze Airbnb, waardoor we wisten dat het niet het meest bruisende deel van de stad is. Een ander nadeel was de huurprijs. Die komt vrijwel altijd zonder voorzieningen (utilities) vertelde Sarah, wat het totaal waarschijnlijk te hoog maakte voor ons enkele salaris. Maar wellicht ‘wilde de eigenaar nog in prijs zakken’!

Voor het tweede huis stond een luidruchtige Bostonian op ons te wachten. Verhuurder Bobby kwam uit deze buurt en wilde ons er álles over vertellen. Het huis stond hoog op mijn internetverlanglijstje vanwege de locatie in universiteitsstad Cambridge en de goedkopere huurprijs. Bij binnenkomst bleek wel waarom dit zo was: het zag er aardig uitgeleefd uit en de luidruchtige verhuurder leek met grootse verhalen vooral iets te willen verbloemen. Na het bezoek suisden mijn oren, maar was ik niet overtuigd.

Frankie ontwaakte van zijn middagdutje en reed ons naar huis nummer drie, in de buurt van het eerste. Net als de meeste huizen in Somerville was dit een ‘familiewoning’ met drie appartementen boven elkaar, waarvan twee te huur. Het eerste was werkelijk vreselijk. De woonkamer had perzikkleurige muren, een paars (!) plafond en een enorme kast die niet bepaald vervoerbaar leek. Op de vloeren lag tegelzeil en de keuken was provisorisch in elkaar gezet met keukenkasjes gemaakt van ladefrontjes. Hm-hm.
Het tweede appartement was in een iets betere staat, maar daar is ook alles mee gezegd. Zeker gezien de ongunstige ligging en dezelfde hoge huurprijs als het eerste (mooie) appartement dat we hadden gezien.

En dat was de bezichtigingsdag alweer.. De meeste andere huizen op ons lijstje waren intussen al verhuurd of toch niet geschikt voor ons. Wat nu? De moed zakte me eigenlijk in de schoenen, maar Thijs overwoog toch het tweede huis. Hij was aan de praatgrage verhuurder ontsnapt en had wat beter kunnen rondkijken. De staat van het appartement was hem juist meegevallen en de locatie was fantastisch. En dat voor de goedkoopste huurprijs die we konden vinden. Oké, we gingen nog een keer kijken om ook mij te overtuigen.

Een tweede bezichtiging

Dat kon de volgende dag, al zou Sarah er dan niet bij zijn. Om te voorkomen dat andere huurders ons voor waren, konden we al een optie op het appartement nemen als we de helft van de huur in cash meenamen. We regelden het geld bij de bank en vierden toch stiekem al dat we een huis hadden gevonden.
De volgende ochtend was ik wederom heel zenuwachtig. We hadden de optie al genomen en ik moest dus wel een fijn gevoel overhouden aan het bezoek. De afspraak was dat Thijs Bobby zou afleiden en ik kon rondkijken. Gelukkig viel het appartement mij nu ook mee en kon ik met dit huis leven. Vooral de locatie vlakbij het water met een goede fietsroute naar Thijs zijn werk, de metroverbindingen, het winkelcentrum en veel restaurants in de buurt, plus het openluchtzwembad voor onze deur waren overtuigend 🙂 .

Solliciteren bij de huurbaas

Ook makelaar Bobby bleek vandaag iets minder pusherig. Eigenlijk zelfs het tegenovergestelde. In de auto op weg naar zijn kantoor voor het papierwerk bleef hij herhalen dat het moeilijk zou zijn om de ‘landlord’ te overtuigen van onze geschiktheid. We hadden natuurlijk voorlopig maar één salaris en dat zou niet voldoen aan de inkomenseisen. Jemig, waren wij zo ver dat we dit huis heel graag wilden, wilde het huis ons niet? We moesten dus werkelijk ‘solliciteren’ bij de eigenaar. Gelukkig kwam de map met al ons papierwerk en bewijzen goed van pas. Bobby vond het amusant en had nog niet eerder huurders gehad die zo goed voorbereid waren. Naar eigen zeggen heeft hij daarmee de eigenaar kunnen overtuigen en kregen we later in de middag het verlossende telefoontje dat we ‘waren goedgekeurd’. De huidige huurders zouden nog diezelfde week uit het huis worden gezet en zowel Bobby als Sarah deden hun best om ons Amerika-rookies door het gehele huis-huren-in-een-ander-land te loodsen. Honderd domme vragen verder, aan zowel Bobby als de lieve dames van de bank die ons hielpen met alle checks, hadden we alle papieren voor de huur ingevuld.

Sarah kon er bij beide afspraken niet bij zijn en had duidelijk te doen met ons arme Nederlanders. Tot ergernis van Bobby en vermaak van ons, bleef ze hem bellen om ervoor te zorgen dat hij wel echt heel duidelijk met ons communiceerde. Ook wij communiceerden duidelijk onze waslijst met gebreken aan het huis die zijn onderhoudsmannen moesten aanpakken. Voor het schilderwerk over alle plamuur kregen we potten verf, en we konden aan de slag!

Het zoeken van een huis in Amerika in een notendop. Blij dat we al zo snel een huisje hebben gevonden. Next: inrichten, joehoe!

Foto: ons nieuwe huis!