2016 is begonnen! Het jaar waarin het echt gaat gebeuren. Hoe meer we van ons lijstje kunnen afstrepen, hoe minder we kunnen wachten om te gaan. Drukke maanden waarin er leuke dingen op de planning staan. Lees hier mijn tweede blog over de voorbereidingen. (Voor de eerste klik hier.)
Februari 2016: regelzaken
Gelukkig viel het allemaal wel mee, dat visum. Voor mij althans. Thijs heeft als ‘visumhouder’ dagen gedaan over het verzamelen en invullen van formulier na formulier. Zijn gegevens voor de onderzoeksafdeling, voor de universiteit, voor een expatbedrijf namens de universiteit, voor ziektekosten, het visum, voor het betalen van de interviewaanvraag voor het visum.
In de afgelopen maanden zijn we telkens een stapje verder gekomen. Inmiddels zijn we getrouwd, is Thijs gepromoveerd en staat ons huis al voor de helft leeg. Pandjeshuis Koorman doet goede zaken! Het ambassade-interview staat gepland en onze huur is opgezegd. 27 maart laten we Utrecht achter ons. Wat is dat gek! Want hoe gaaf ons avontuur ook wordt, het wordt wel een avontuur dat we met zijn tweeën aangaan. Bang dat ik me ga vervelen ben ik niet, maar bang dat ik alleen ben wel. De eerste weken hebben we de tijd om samen op te starten en een huis te zoeken. Super spannend. Daarna gaat Thijs lekker aan het werk en is het voor mij vooral wachten op goedkeuring van mijn werkvergunning. Dat duurt één tot drie maanden, dus ik heb alle tijd om ons huisje in te richten, de stad te verkennen, mijn cv op orde te brengen en bovenal vrijwilligerswerk en een baan te zoeken. Nu eerst maar even dat visum scoren.
Maart 2016: de wijsheid in pacht
Het gesprek bij het Amerikaanse consulaat vonden we zenuwslopend. Twee uur buiten in de rij (blij dat het niet regende) en daarna wachten in de wachtkamer, zij aan zij, rug naar de balies toe. Een vreemde spanning terwijl iedereen wacht op toestemming om Het Beloofde Land binnen te treden. Voor het gesprek waren we grondig te werk gegaan: bij iedere instantie hadden we wel een verklaring van goed gedrag aangevraagd, voor je weet maar nooit. Uiteraard bleken die papieren helemaal niet nodig, maar vroeg de baliemedewerker wel naar een bewijs van betaling, dat toch echt niet op onze checklist stond! Met het hart in onze keel en zwetende handjes mochten we weer gaan zitten. Vroeg hij het bewijs nou voor zijn eigen gemak, of hadden we het echt mee moeten nemen? Haal me hier weg!
Na 45 minuten werden we omgeroepen voor baliemedewerker nummer twee. Hij zette al direct de stempels op onze formulieren en maakte ondertussen een formaliteitspraatje over Boston en haar honkbalteam de Red Sox (eh, hoe gingen die spelregels ook alweer?). Intussen waren wij bijna hysterisch van de zenuwen en deden enorm ons best om in de smaak te vallen bij deze man die (voor ons gevoel) bepaalde of we het visum kregen. “Yeahh you’re totally right! Hahaha!” Hij had er al snel genoeg van. Stempels gezet, oké doei! En toen stonden we weer buiten. Wat een energiezuigende ochtend. Maar we made it! Yes we could! Gelukkig is ons visum vijf jaar geldig en hoeven we voorlopig niet terug naar het consulaat.
Direct bij thuiskomst hebben we onze tickets geboekt: 10 april wordt moving-day! Veel tijd om nog even van Utrecht te genieten gunden we onszelf eigenlijk niet. We waren vooral druk met werken, inpakken, spullen verkopen, het appartement overdrachtklaar maken en vrijwel iedere avond stond er een afspraak op de planning. Hoewel niet heel ontspannen, denk ik dat we het niet beter hadden kunnen doen. Na maanden van voorbereiding gaan we ‘leeg’ weg uit Utrecht. Twee weken voor vertrek hebben we onze overgebleven spullen naar mijn ouders in Winterswijk verhuisd. Verrassend weinig, een halve kamer vol!
En nu: nog even relaxen in Winterswijk in een bungalow op de camping. We gaan afscheid nemen en veel kroketjes eten!
